EXCELSIOR ROTTERDAM. 

Na het avontuur Deventer, benaderde ik Dhr J.Bontenbal en vroeg hem of ik het resterende seizoen bij Excelsior mocht trainen. In mijn gedachte had ik het gesprek, wat wij hadden gevoerd voordat ik de keuze had gemaakt om naar Deventer te verhuizen en hoopte op een goede afloop. Na een kort gesprek kreeg ik het verlossende woord en kon me bij de selectie voegen. Een lange tijd brak aan voordat ik officieel mocht spelen en het wachten was dan ook op het nieuwe seizoen.

Dick van den Polder was daar de tweede trainer en zag in mij een opkomende rechtsback. De motivatie achter zijn keuze was, dat ik als geen ander wist hoe een spits dacht en handelde. Niets was minder, met alle gevolgen vandien, een teleurgestelde vader,een zoon die het voetbal niet meer zag zitten, drie maal in de week met mijn puchie naar de trainingen in de kou en een trainer die er geen verstand van had.

in de cel

Op een avond naar de training, werd ik aangehouden op de westzeedijk door een politieauto. Het was ongeveer 10 graden onder nul, mijn gezicht voelde als een ijspegel, mijn handen kreeg ik niet van het stuur af en mijn bovenlip bleef voor mijn ogen staan, althans zo voelde het. De reden van de aanhouding was, dat ik en flikkerend achterlicht had en dat was verboden. Nadat ze naar het verzekerings-bewijs vroegen, duurde het naar hun zin te lang en ik kreeg nog een minuut om het te pakken. Ik vroeg en dan, waarop ze antwoorden dan nemen we je mee en je brommertje. Binnen drie minuten lagen we heerlijk met zijn drieën te rollenbollen over de westzeedijk en ik kreeg het heerlijk warm. Ik had het weer gedaan en binnen een kwartier zat ik in de cel. Het zal Jopie de boer weer niet wezen. 

het voetbal verlaten?

Vaak dacht ik eraan om te stoppen, maar zag ook een teleurgestelde vader langs de kant staan. Drie vier keer in de week in de kou met je puchie om te trainen. Ik had het helemaal niet naar mijn zin en dat liet ik ook blijken. In die tijd wilde je wel, maar kreeg geen goede begeleiding. Tegenwoordig krijg je de begeleiding, maar willen ze niet. Ook nu blijkt maar weer, dat mijn vader die steun en vertrouwen bleef houden in mij en de nodige stappen ondernam. Hij wilde maar één ding, die kwaliteietendie ik als spits had, eruit te laten komen. Jammer dat je het het nu beter kan vertalen en vertellen dan toen. Als mijn vader nog langs de zijlijn alles in de gaten blijft houden, heeft hij mijn woorden verstaan.