BER JANSE en Pa Molendijk

In het jaar dat ik bij Excelsior speelde en als rechtsback werd gebombardeerd, ontmoette twee oude Bekende Schiedammers elkaar, Ber Janse en Joop Molendijk Sr op de markt in Schiedam. Een innerlijk teleurgestelde vader riep de hulp in bij Ber Janse. 

Ber Janse docent opleidingen bij de KNVB en sportleraar bij de PTT, is een begrip in de voetbalsport en praktisch elke trainer en speler heeft met Ber Janse te maken gehad. Op zijn eigenwijze manier wist hij elke trainer en voetballer enthousiast te maken voor het spelletje.

De manier zoals hij over het voetbal praatte en zeer zeker de benadering ervan, zullen nog een hoop trainers gebruiken. Ber Janse, doorliep de zware Ciosopleiding en behaalde ook zijn trainersdiploma A op jonge leeftijd. Een druk baassie, die buiten zijn beroep competitie op de tennisbaan speelde en in de zomer met zijn speedboot op het water te zien was. Nog steeds is hij fel, wanneer je over het voetballen praat en zeer zeker de manier waarop het nu wordt beleefd.

Een aantal jaren geleden is hij gestopt met cursussen te geven voor de KNVB en tevens ook met het Trainersvak. De nieuwe passie, die hij heeft gevonden heet Golfen. Ondanks alles blijft het lesgeven in zijn bloed zitten en geeft hij overdag golfcliniques. De link was snel gelegd en hij vroeg hoe het met die rooie ging, het gesprek ging dus over mij. Hij verbaasde zich, dat ik bij een Excelsior R als rechtsback speelde en voegde eraan toe dat de kunst van trainers moet zijn, met karakters om te kunnen gaan.

Hij was van mening, dat ik een echte centrumspits was en ik op deze manier het voetbal zou gaan verlaten. Ber Janse was in het jaar 1970, trainer van vv Papendrecht en zijn spits werd gecontracteerd bij Feyenoord en had het komende seizoen geen spits. Hij beloofde mijn vader, mij bij Excelsior weg te halen en naar Papendrecht te halen.

Na een aantal gesprekken met Ber Janse, maakte hij mij duidelijk wat de mogelijkheden waren en ik nam de overstap naar Papendrecht. Inmiddels had ik mijn rijbewijs gehaald en de onkosten werden betaald. De trainingen en besprekingen deden mij goed en ik voelde dat ik er weer helemaal zin in kreeg. In het jaar Papendrecht kregen we ook met nieuwe gebeurtenissen te maken, wat een stempel op het voetbal drukte: de autoloze zondag werd ingevoerd en de zomertijd werd geïntroduceerd.  

Ber Janse trainer van vv Papendrecht    

Een nieuwe start  

HET SUCCESVOLLE JAAR

De eerste kennismaking met de selectie van vv Papendrecht was niet geheel vlekkeloos aan mijn kant. Na de competitie werd er nog een afscheidswedstrijd gespeeld voor Arie van der Linden en ik werd daarvoor uitgenodigd om een balletje mee te trappen. Bij aankomst op het terrein keek ik nog even op mijn  horloge, want ik vond het zo vreemd, dat het eerste team al aan het spelen was.

Het excuus van de zomertijd werd aanvaardt en ik kon op de bank plaats nemen. De laatste 25 minuten mocht ik nog even meedoen en scoorde twee maal. Ik voelde me zeer op mijn gemak en werd ook snel geaccepteerd door de groep. Elke week werd ik sterker en meer volwassener. Ik voelde dat trainer Ber Janse er alles uithaalde wat erin zat. De voorbereidingen naar de competitie toe, liepen voor Papendrecht en we scoorden erop los.

BOB JANSE en Xerxes

De wedstrijd Papendrecht-Xerxes had voor Ber Janse nog een extra tintje, een familielid Bob Janse was voor deze wedstrijd als interim-coach gevraagd i.v.m. het ontslag van Pim Visser bij vv XERXES. De club waar Ber als voetballer zijn sporen had verdiend, maar ook de trainerscursussen van de KNVB doceerde. Heerlijk het voetbal, randverschijnselen speelde daarbij ook een grote rol. XERXES had enkel voor deze wedstrijd aardig ingekocht en speelde met o.a. Hans Hazebroek en Coen Moulijn in de gelederen, die waren ingehuurd om de broodnodige punten te halen voor promotie naar de Hoofdklasse.

De reden was dat vv Xerxes bij winst bij de eerste drie zou eindigen om promotie te waarborgen. Nou, Hans Hazebroek mijn directe tegenstander, heeft het geweten, ik was nog steeds niet vergeten dat hij mij op de training bij SVV herhaaldelijk onderuit schopte en mijn kleren onder de douche had gegooid. Ik scoorde in deze wedstrijd drie maal en na een halfuur kreeg Hazebroek de rode kaart voor het natrappen aan mijn adres. Ber in zijn nopjes de buit was binnen en de Hoofdklasse was voor vv Papendrecht een feit.

ROTTERDAMS DAGBLAD Trofee

Een hele grote stimulans was het Rotterdams Dagblad Trofee, die elke week punten gaf aan voetballers van district-West ll. Het was rennen geblazen, elke maandagmiddag weer, om te kijken naar de verslagen en de beoordeling. Ik eindigde dat jaar zowel als topscoorder en beste voetballer van het district West ll op de eerste plaats.

NEDERLANDS AMATEURELFTAL 

Arie den Vroet, bondscoach van de KNVB, selecteerde mij voor het Nederlands Amateurelftal en dat was het hoogste wat je als voetballer kon bereiken bij de amateurs. Het was dan ook een feest, wanneer je een wedstrijd speelde met het amateurelftal. Het vertrouwde gevoel was dan ook, dat mijn vader er altijd bij was. Heerlijk eten in het KNVB Sportcentrum, de trainingspakken en het schoeisel die voor je werden verzorgd. De grootste belevenis was het europese toernooi te Rijecka in het toenmalige Joegoslavië. We logeerden In een prachtig hotel aan het water en alles was van top tot teen verzorgd. Het mooiste moment was de rooie coal, die ik maakte in de wedstrijd tegen Italië. De bal werd tot en met de coal drie keer aangeraakt.

Harrie van Buuren, Jan van der Leck en ik, Joop Molendijk schopte hem binnen, alle drie hadden wij rooie haren.

Deze coal, ging als de Rooie  de geschiedenis in. 

HET MOOISTE MOMENT

Het mooiste moment in mijn tot nu toe magere carrière was de wedstrijd DRL-Papendrecht. De club van Maup Martens genaamd, die ook in het Nederlands Amateur elftal speelde. Ik scoorde in die wedstrijd twee doelpunten en ik heb nog nooit zo,n trotse vader gezien, die een marathon voor de tribune liep, om iedereen maar duidelijk te maken dat hij de vader was van Joop Molendijk jr. 

Het was voor mij dan ook een geestelijke bevrijding, dat ik weer mezelf kon zijn, plezier in het spelletje had en weer wilde presteren,  wederom dankzij mijn vaders steun, inzet en geloof in mijn kwaliteit. Ik was dan heel erg gelukkig, dat mijn vader die innerlijke teleurstelling over mij kwijt was. Het is enkel jammer, dat je in het leven keuzes maakt en daardoor de mensen waarvan je het meeste hou onbewust naar de achtergrond verhuizen. Later als je groot bent, zal je het beseffen, wanneer jezelf kinderen krijgt hoor ik mijn vader nog dagelijks zeggen en dan realiseer ik mij, dat ik nog zoveel had te vragen en te vertellen. Ik hoop dan ook, dat hij mijn vragen en verhalen heeft kunnen horen.  

promotie naar de hoofdklasse