De glazen bol

De tijd vliegt voorbij, een week is niets meer. De snelheid van de ontwikkelingen is niet meer bij te houden en het blijft maar doorgaan. Soms word je er angstig van en je vraag je soms af waar is het einde? We denderen maar door, zonder erbij stil te staan wat voor gevolgen er eventueel van kunnen komen. We worden als mens meegesleurd en je ontkomt er niet meer om je gedwongen aan te passen. Zonder dat je het in de gaten hebt, ben je de prijs van de maatschappij geworden en zal je de tol ervoor gaan betalen.

Het gevoel wordt ingeleverd voor het denken, heel langzaam worden we levende robots.  De generatie kloof zal steeds breder worden, waardoor oudere mensen in hun isolement kunnen geraken.  Wanneer de bedrijvigheid om je heen rustiger wordt en het langzaam donkerder wordt, zal je bemerken dat je op jezelf bent aangewezen. De balans in de hersenen wordt opgemaakt, daar hoef je niets voor te doen. Het enige wat je kan doen is die signalen vanuit je hersenen naast je neer leggen en het misschien weer op pakken wanneer je er klaar voor bent en het wil aanvaarden.

Dat kan met of zonder emoties, de één kan er beter mee omgaan als de ander. Het is dan ook net of wij door een glazen bol kunnen kijken en je leven in een zeer korte tijdbestek, je leven voorbij ziet gaan. Voor en tegens komen op je weg, het geweten gaat een rol spelen. Als je jong bent stap je daar veel sneller over heen, zonder er verder bij na te denken en soms maar goed ook. Ik vind het een vorm van een overleg met je eigen IK, het lichaam liegt nooit.

Wanneer je jong bent gaat alles gelukkig langzaam, doordat je als kind nog veel verlangens hebt. Denk maar aan het zestien jaar willen worden dat in je gevoel  een eeuwigheid duurt, om op een brommer te kunnen en mogen rijden. Na die fase komt het autorijden, ook dat duurt in je gevoel te lang eer je achttien jaar wordt. Uiteindelijk wordt er een balans opgemaakt en kijken we toch in die glazen bol.

Ik noem het:

Return to innocence.