Heden en Verleden

De dagen, weken en maanden vliegen voorbij. Feestdagen, vakantie etc komen sneller op je af dan je lief is en beseft dat er alweer een jaar voorbij is. Voor je gevoel gaat de tijd steeds maar sneller en realiseer dat de jaartjes ook bij jou gaan tellen. Familie, vrienden, bekende en dierbare zijn ons al ontvallen en beseffen dat het kringetje steeds kleiner is aan het worden. Het is een onderdeel van het leven, wat in sommige gevallen moeilijk is te accepteren. Waarvan wij het meeste houden, daar willen wij het langst van genieten. Vaak sta ik hierbij stil en probeer mij voor te stellen wat de toekomst mij zal bieden. Een groot gedeelte kan je zelf sturen, maar een ander gedeelte komt gewoon op je weg. Ik betrap mij er zelf op, dat ik haast geen verlangens meer heb en daardoor waarschijnlijk ook de tijd sneller gaat. Dat betekent wel dat het een groot verlangen is om gezond te blijven en hoopt dat de kwaliteit met het ouder worden aanwezig zal blijven. Vaak komen die gesprekken met oudere mensen aan de orde en bemerk ik, dat ook zij nog lang niet naar de andere wereld willen en nog zolang mogelijk erbij willen zijn. Het is vaak afwachten en berusten in de komende tijd. Opvallend is dan ook, dat heel veel oudere mensen ineens gezond en preventief willen gaan leven. Laten we eerlijk zijn, sommige beseffen niet, dat zij daar veel te laat aan zijn begonnen. De kwaliteit van het leven heb je grotendeels zelf in de hand.

 Veilige gevoel

Met de geest naar de toekomst gericht, ontkom je er niet aan, dat onaangekondigd, het verleden een nog belangrijkere rol gaat spelen. Met het bekijken van foto's en films van vroeger komt er ook direct een verhaal achteraan. Je zult het vertrouwde en veilige gevoel, van het kind zijn, herleven. Gevoelens, gedachtes en beelden passeren de revue. Een proces wat altijd bij je zal blijven. Door het ouder worden beleef je het verhaal en de beelden tot en met de details bewuster. Het ouder worden heeft zijn voor en nadelen, dat voor iedereen anders zal worden geïnterpreteerd.

Die grote hand

Sinds het overlijden van mijn vader ben ik nog bewuster terug gegaan in de tijd. De foto's spraken voor zich en de Biografie van Joop Molendijk kan beginnen. 

De foto van mijn vader op de fiets brengt mij als 4/5 jarig jongetje terug in de tijd. Als de dag van gisteren herinner ik mij, dat ik met mijn vader mee mocht op de fiets naar het trainen. Hij voetbalde bij DRZ uit Schiedam en het terrein was gelegen aan de voet van het Beatrixpark. Tas aan de ene kant van het stuur en ik op de stang. Ik hiel mij vast aan het midden van het stuur en keek tegelijkertijd naar die grote handen van mijn vader.  Ik kon me al verheugen op de terugreis, in het donker door het park. Onderweg werden we aangehouden door een politieman, die mijn vader een bekeuring, omdat er achter geen spatbord aanwezig was en daardoor ook geen achterlicht. Ik begreep al helemaal niet waarom ik mijn vader een andere naam hoorde zeggen en begreep dat ik mijn mond moest houden, doordat hij mijn hoofd pakte drukte en tegen zijn lijf drukte. Nadat de bekeuring was uitgeschreven en de agent overtuigd was dat ik zijn zoon was, mochten we verder gaan lopen en pakte die grote hand. Even later moest ik weer op de stang gaan zitten en fietsten we naar de club toe. Ik voelde me groot en stoer, want immers mijn vader was bij me en hij had de agent gefopt met een andere naam.

Grote Mannen

Het was voor mij ook een hele ervaring om tussen die grote mannen te staan. Je spitste dubbel je oren om het grote mannen taal te verstaan en te begrijpen. Het onbekende verstond je niet, maar wel de stoere verhalen. Het was natuurlijk het gesprek over de bekeuring, die mijn vader had gekregen. Baas over baas was geboren en luide gelachen stormde door de kleedkamer. Ik genoot stil in een hoekje van de kleedkamer en hoorde de stoere verhalen van de mannen aan. Zelfs het balletje gehakt negeerde ik, om maar niet iets te missen van de gesprekken. Na de training haastte je naar de kleedkamer om verder te genieten van de verhalen. Het klei werd van de voetbalschoenen gespoeld en het douchen kon beginnen. In die tijd had niet iedereen een douche thuis, dus maakte de douche op de club overuren. Een dichte witachtige mist ontstond in de kleedkamer en met rode koppen kwamen ze onder de douche vandaan.

Donkere Bos

Ik had natuurlijk nog een heel spannende activiteit voor de boeg met mijn vader, fietsen door het donkere Beatrixpark. Na het pilsje en het sigaretje in de kantine was het zover, jas aan, spullen mee en naar de fiets. Het was inmiddels iets gaan regenen, maar daar werd de spanning en de pret niet minder om. Nadat ik op de stang klom, voelde mijn kont, van de heenreis, als een houten plank aan. Ach, dat moest je er maar voor over hebben. Met enig gevloek van mijn vader, begreep ik nu ook de functie van een achterspatbord. Met dicht geknepen open voor de insecten, keek ik naar de takken en bomen, die door de fietslamp en de lichte regenval, een schimmig schouwspel vertoonde. De muggen en vliegen kwamen als lichtflitsjes op je af en ik voelde af en toe iets hards tegen mijn voorhoofd aankletsen. Ik hield met ene hand mijn vaders hand vast en wist dat mij niets zou kunnen gebeuren. Later besef je dat je steeds meer op je vader gaat lijken en zeker de dingen gebruikt, die hij je heeft geleerd.