zwarte dag
|
EEN ZWARTE DAG IN MIJN LEVEN
 Ford Capri 2.0 gt Op 1 december 1977 greep het noodlot toe twee weken voor de bekerwedstrijd tegen Feyenoord raakte ik op een twee baansweg van Ubbena naar Vries met een snelheid van 110 km per uur in de slip. Mijn auto kwam frontaal tegen een boom tot stilstand. In kritieke en levensbedreigende fase werd ik naar het ziekenhuis gebracht.  Ford Capri 2.0 gt
ingedeukte hersenpan
Shock coma, Hersenletsel gecompliseerde Beenbreuk Kniebanden gescheurd Rib door de long, dicht geklapte long Lichaam gekneusd Hoofdhuid gescalpeerd Nekwervels gescheurd 48 hechtingen in hoofdhuid Plaatselijk huidtransplantatie in schouder en rug HET GEBED
Voor mijn vrouw en familie werd het een angstaanjagende tijd, een race tegen de klok. Het enige wat nog leefde, was mijn hart. Na een vijf uur durende operatie werd de balans door de chirurgen opgemaakt. Hij verkeert nu nog in een zeer kritieke fase, de komend drie dagen zal doorslaggevend zijn. Wij hebben het onderbeen, met een plaat van edelmetaal, gefixeerd. De gescalpeerde hoofdhuid met veel hechtingen sluitende gemaakt en de hersenkneuzing zal de tijd doen leren voor een volledig herstel zonder complicaties. Wanneer hij ontwaakt uit de coma, kan dat mogelijk lijden tot, blindheid, agressiviteit en verlamming verschijnselen. De opgelopen kwetsuren zal hem belemmeren tot inspanningen, laat staan ooit nog te voetballen. Ook zal hij een jaar lang een nekbeugel moeten dragen en minimaal een jaar revalideren i.v.m. de opgelopen fracturen. De derde dag werden mijn vrouw en ouders gebeld om naar het ziekenhuis te komen, daar ik in een zeer kritieke fase kwam, waar ik waarschijnlijk niet uit zou komen. Voor hun een verschrikkelijke tijd. BESTAAN ER ENGELEN Het enige wat ik nog kan herinneren is dat er voor mij in de verte een tractor reed met een aanhanger in de vorm van een bus, duidelijk geen cylinder voor melkopslag, maar op zijn hollands gezegd een mestcylinder cq strontwagen. Ik voelde mijn voorwielen gaan slippen en belandde met mijn rechter voorwiel in de berm. Een onnoemlijke kracht sloeg mijn stuur om met al mijn kracht probeerde ik mijn auto te corrigeren het enige wat ik daarna hoorde en voelde was een verschrikkelijke getsjingel wat ik niet thuis kon brengen. Op het moment van de inslag werd ik als door een katapult door de voorruit gelanceerd en belande via het het naast gelegen fietspad in een sloot. De boer die daar op het land aan het werk was zag het ongeluk gebeuren en kwam te hulp. Hij trok mij op het droge, wat ook mijn redding was, anders was ik verdronken. De hulpdiensten waren zeer snel ter plekke waarschijnlijk begon op dat moment al het geluk aan mijn zijde, want op dezelfde weg was een centrale post voor ambulances en doktoren om uit te rukken bij ongevallen. Met recht spreek je dan over engeltjes boven je hoofd. |
||
|
Op 1 december 1977 greep het noodlot toe, twee weken voor de bekerwedstrijd tegen Feyenoord raakte ik op een tweebaansweg van Ubbena naar Vries met een snelheid van 110 km per uur in de slip. Mijn auto kwam frontaal tegen een boom tot stilstand.In een kritieke en levensbedreigende fase werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Een race tegen de klok is geboren, elke minuut telde om niet voor goed in te slapen. Een gevecht dat voor mijn gevoel jaren heeft geduurd, maar ondanks de overgehouden chronische pijntjes, heb ik het ongeluk overwonnen. Met dank aan de familie, gezin, vrienden kennissen en chirurgen Zonder iemand ook maar tekort te doen of te vergeten, de Haptonomie, Ted Troost en Aad Hoogendam en Nico Houdijk.