DE VERLOSSING


Ik wilde me niet laten kennen, trouwens met die slangen en medicamenten kwam het er ook niet uit. Ik wachtte totdat iedereen sliep en maakte de beugels los van mijn onderbeen en met heel veel moeite pakte ik de stang die boven mijn bed hing en voorzichtig schoof ik de kruk naar mij toe. Drie kwartier moest ik op adem komen van vermoeidheid om verder te gaan met mijn avontuur ik moest en zou het redden. Aan tijd had ik geen gebrek.  De broeder die Luppo heette, zo heten ze praktisch allemaal in die tijd, zag hij waar ik mee bezig was en kwam naar mij toe en wilde de pot onder mijn kont zetten. Luppo laat mij even ik weet wat ik doe, neem jij nou een bak koffie van mij dan komt het allemaal goed. Inmiddels voelde ik, waarschijnlijk door de bewegingen die ik met grote inspanningen maakte, het een beetje borrelen in mijn buik.

 Dat was voor mijn gevoel het bewijs dat ik er klaar voor was voor de grote boodschap. Het lukte mij om naast het bed te komen op mijn gezonde been. Duizelingen en prikkels van top tot teen maakten meester van mijn lichaam, ik voelde aan alle kanten het zweet uitbreken. Nadat mijn hart en ademhaling wat rustiger waren geworden, ging ik verder met mijn operatie potpoeper. Het lukte half mijn broek uit te doen en tegelijker tijd voelde ik de boodschap aankomen. Nu of nooit dacht ik en steunde met aan de ene kant met mijn arm op het bed en met de andere kant met mijn goede been de grond en zo liet ik me zakken op de pot.  Ik leek wel een duikelaartje voor mijn gevoel, was net of ik heen en weer schommelde op de pot. Na een kwartier van weeën in mijn achterste en hevige krampen in mijn onderbuik kwam de verlossing.

Voor mijn gevoel leek het wel een bevalling van een veulen, die ik weleens op tv heb gezien. Het geluid wat geproduceerd werd leek op een steen die ze van drie hoog in een zinken teil gooide. Broeder Luppo kwam aangestormd op het geluid af en stond stijf van schrik zoals hij mij zag zitten op die pot,  doorweekt van het zweet, uitpuilende ogen en een schamel maar zeer tevreden lachje. Hij hielp mij gelukkig in het bed, want daar had ik de kracht niet meer voor en wilde de pot meenemen, maar dat wilde ik juist niet. Ik had er een andere bedoeling en bestemming mee. Ik vroeg hem het deksel erop te doen en de pot te laten staan en niets te zeggen over deze aktie.

Ik vocht tegen de slaap en na het ochtendritueel en wisselen van de wacht riep ik die echte hoofdzuster en vroeg of ze de pot wilde meenemen. Met minachtende ogen en een houding van een jakhals tilde ze het deksel op om misschien een heerlijke opmerking naar mij toe te maken.  Haar ogen knalde uit haar oogkassen bij het zien wat ik gepoetseert had.  De aller laatste woorden die ik tegen haar zei waren:  niet van snoepen onderweg hoor en viel in een heerlijke diepe slaap.


HET BAD


Het wegvallen en de helderheid kwamen steeds beter en vaker terug zo ook mijn stem en gedachten. Iedereen die in het wit gekleed waren zag ik niet als verpleger of arts, maar als een vijand die onder geen beding naar mij wilde luisteren. Vooral die hoofdzuster die hield ik scherp in de gaten, ik vertrouwde ze niet. Ze wilde voor mijn gevoel, maar al te graag het infuusje vullen. Een vrouwelijke arts kwam de zaal op en liep haar ronde, totdat ze naar de patiënt kwam die naast mij lag. De manier waarop zij sprak en de patiënten  benaderde gaf mij een vertrouwd gevoel, ik wist het zeker ik moest haar aanspreken. Ik vroeg haar, mag ik u wat vragen en vertelde haar hoe ik me voelde. Op mijn manier vertelde ik haar, dat ik me voelde als een varken, dat in een trog met stront had gebade en daarna heerlijk in de zon was opgedroogd. Het was ook niet vreemd de manier waarop ik de woorden koos, op het moment van de aanrijding kwam ik in de sloot terecht en in het ziekenhuis hebben ze mijn kleren van mijn lichaam geknipt en de wonden behandeld. Het overtollige bloed verwijdert, maar de rest van het gestollen bloed konden ze niet verwijderen in die situatie. Dan werd het voor mijn gevoel nu wel tijd. Ik had het geluk dat zij ook uit het westen kwam en begreep wat ik bedoelde met mijn opmerkingen. Wel maakte zij mij duidelijk op een hele goede manier, dat ik haar patiënt niet was en de aard van de kwetsuren het zou bemoeilijken een manier te vinden om in bad te gaan. Ze zou in ieder geval haar best doen voor mij om een andere situatie te creëren. Die middag kwamen de hulptroepen, bestaande uit vijf verplegers en bespraken de manier van handelen om mij te wassen. Nadat ze mij met bed en al in de badkamer op een andere afdeling hadden gebracht, trokken ze de lakens van mij af. Inspecteerde nog even de wonden en droegen mij op een rubber bed, die normaal gebruikt worden voor gehandicapten patiënten. Het onderbeen pakte ze in met een plastic kussen en lieten mij zo zakken in het water. Heerlijk al die vrouwelijke handen over je lijf,op de tandenborstel.