het Ontslag
|
HET ONTSLAG
Nu was de zaak om de volgende stap te zetten, ik wilde maar een ding naar huis mijn eigen omgeving. Ik wist ook dat ik eerst mijn krachten weer terug moest krijgen, want in feite was ik nog een wrak. Die volgende stap was wanneer ik naar de rookkamer gereden werd, uit het bed gaan en op de wc gaan zitten. Gelukkig had ik een vriendje ontmoet, Douwe genaamd, die daar ook werd behandeld voor een gezwel in zijn wang die operatief verwijderd en die daar wel toe bereid was. Hij reed het bed naar de wc deur en ondersteunde mij van het bed. Douwe had het even heel slecht naar zijn zin, omdat ik uit balans raakte en zijn wang beetpakte. Heerlijk, hinkelend naar de wc en de behoefte op een normale manier. Ik voelde dat dan ook als een overwinning om te herstellen.
Achteraf heb ik nooit begrepen waarom er niemand daar iets van heeft gezegd, ik bleef toch wel enkele 10 minuten heerlijk op de wc genieten. Soms had ik het gevoel dat ze dachten laat die maar is lekker op zijn bek gaan, maar helaas het enige wat ervan deze actie is gekomen, dat Douwe een paar dagen veel pijn aan zijn wang had, nadat ik met mijn vingers er even had ingezeten. Broeder Luppo had ik ingepakt en haalde alles voor mij in de winkel wanneer ik ergens trek in had. Het enige waar hij weerstand mee bood was een pakje, dat hij voor mij moest halen en verklaarde mij voor gek nu mijn longen brandschoon waren gespoeld.
Maar ja je weet een student is altijd over te halen voor een paar knaken. Na lang aandringen kreeg ik ook een rolstoel zodat ik nog meer mijn lichaam kon gaan belasten. Ik leek Ironside wel ik croste door heel het ziekenhuis en die was groot het Academisch Ziekenhuis te Groningen. De behendigheid die je krijgt met de rolstoel werd is snel geleerd, maar ook een beetje gevaarlijk. Op het moment dat ik een lift wilde halen die op een afdeling stond te wachten, reed ik te hard achterwaarts de lift in, waardoor bij het plots stoppen met de wielen, ik met mijn hoofd tegen de achterwand botste, het leek wel of ze met een hamer op mijn kop sloegen. De deuren sloten automatisch en ik lach op mijn rug met mijn benen in de hoogte en mijn kop tegen de wand terwijl de lift omhoog ging.
Op de volgende afdeling stapte er een paar mannen in en zette mij overeind met de rolstoel. Ik heb maar even mijn rust gepakt. De harde confrontatie kwam met de hoofdzuster doordat ik een tv met antenne had laten meenemen en wanneer ik er zin in had tv te kijken. Dat was taboe ten eerste nam ik mijn ziektebeeld niet in acht en het verwerken van informatie van mijn hersenen en tevens het verbod van een tv op zo een ernstig zieke afdeling verboden was. Het is dan ook een simpel optel sommetje, een westerling die wel bepaalde hoe de verdere behandeling moest gaan verlopen.
Laten we eerlijk, ik ging mijn tijd voorruit nu staan ze eerder bij je bed om een telefoon en een tv te huren dan de dokter. Die middag kreeg ik twee keuzes, de eerste was geheel duidelijk en de tweede was een ondertekening van een document dat ik vrijwillig en op eigen initiatief het ziekenhuis zou verlaten. Binnen een uur stond de ziekenauto voor mij klaar en werd erin geplaatst op weg naar huis. Mooier had ik het niet durven dromen, met de kerst en de verjaardag van mijn zoon op 31 december thuis te zijn. Een telefoontje mocht ik nog even plegen naar huis om mede te delen dat ik eraan kwam per ziekenauto. Je begrijpt de hilariteit en zeker dat ik als laatste nog even aan de hoofdzuster vroeg of zij nog een foto met handtekening van mij wilde hebben. Minachtend en met kwade kop liep ze weg, terwijl ik ze nog achterna keek dacht ik nog, ze doet der naam eer aan " Berta 3 " stal 5. |
zondag 23 mei 2010 08:47 | 
Geschreven door Joop Molendijk |