Dossier gesloten
|
DOSSIER GESLOTEN Wanneer ik weer thuis werd gebracht oefende ik mijn benen en had Astrid al gewichtjes laten kopen. Ik moest en zou de klus klaren en probeerde vanuit het hinken langzaam het kapotte been te belasten. Ik wist waar ik mee bezig was, in die voorgaande periode en het ziek zijn ben ik een cursus Fysiotherapie en Haptonomie aan het volgen, in ieder geval de leerstof. Het fysiotherapeutische gedeelte werd een blok aan mijn been, temeer ik eerst mijn HBS diploma moest halen alvorens op deze cursus toegelaten te worden. Die tijd had ik niet en maakte toch het theoretische gedeelte met behulp van bevriende therapeuten de cursus af. Het ging mij nog geeneens voor het diploma, maar voor de kennis. Het haptonomische gedeelte was wat makkelijker, op dit moment worden er in heel Nederland en België die cursussen gegeven. Op het moment dat de ziekenauto voor de deur stond om mij wederom op te halen voor de controle, stuurde ik die door en reed al in een automaat die de Ford Gronam voor mij reserveerde. De broeders van de ziekenauto die mij inmiddels kende feliciteerde me en reden lachend weg met nog even de sirene aan. Lijn recht tegenover de raad van de chirurgen, die met deze controle zou gaan bepalen of ik met krukken mocht gaan lopen, inmiddels liep ik al met een kruk.
Op het moment dat mijn naam opgeroepen werd en binnen mocht komen, stond de zuster al klaar met een rolstoel om mij naar binnen te begeleiden. Ik pakte mijn krukken en liep zelf. Ik zie ze nog allemaal zitten die pasta pipoos aan een ronde tafel, zelfs een paar klapte al der boeken dicht. Ik was er klaar mee en kon ook totaal niet meer schelen wat hun reactie zou zijn. Ik wist voor mezelf dat ik de juiste beslissing had genomen en voor de rest hoopte ik dat zij van iets van mij hadden geleerd.
De sprekende chirurg, laat het duidelijk zijn dat ik ten alle tijden respect voor hun had, was teleurgesteld over het feit dat ik hun raden niet had opgevolgd. Inmiddels kon al een aardig woordje latijns meespreken en hem ook duidelijk wilde maken over het proces wat ik doormaakte en vooral dat ik teleur werd gesteld over het feit dat de plaat in mijn onderbeen eruit moest omdat mijn lichaam protesteerde. Ze hadden er totaal geen oren naar en beroepte zich op het feit dat ik mijn been teveel aan het belasten was en dat dat een reactie van mijn lichaam was. Ik heb ze allemaal zonder krukken terwijl ik rond te tafel liep, met welgemeende gevoelens bedankt voor het redden van mijn leven, maar dat ik er toch niet mee eens was met de diagnose op dat moment.
 gelukkig weer thuis
|
zondag 23 mei 2010 09:01 | 
Geschreven door Joop Molendijk |